Η ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ!

Η αγάπη που δέχονται τα παιδιά από τους γονείς τους είναι καθοριστικός παράγοντας στην ανατροφή και στο σχηματισμό της προσωπικότητας τους. Ο χαρακτήρας και η προσωπικότητα των παιδιών αποτελούν κυρίαρχο παράγοντα για μια ευτυχισμένη οικογένεια. 

Η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά δεν είναι αρκετό μόνο να υπάρχει. Είναι βασικό να εκφράζεται και να βιώνεται έμπρακτα από τα παιδιά. 

Είναι εξαιρετικά σημαντικό να γνωρίζουν οι γονείς με πιο τρόπο μπορούν να εκφράζουν την αγάπη τους και να την εντάσσουν χωρίς υπερβολές και με πειθαρχία στην ανατροφή που προσφέρουν στα παιδιά τους. Τα παιδιά οποιασδήποτε ηλικίας έχουν συνεχώς ανάγκη να αισθάνονται την αγάπη, την εκτίμηση και την υποστήριξη και από τους δύο γονείς τους. 

Η αγάπη αυτή πρέπει να εκφράζεται όχι μόνο με την προσφορά υλικών αγαθών αλλά με προσφορά χρόνου, με λόγια, πράξεις, συνέπεια και αφοσίωση. Οι γονείς χρειάζεται να δίνουν πάντοτε χρόνο, εάν είναι δυνατό κάθε μέρα για να τον περνούν με τα παιδιά τους. 

Ο ενεργός ρόλος στην διαμόρφωση του χαρακτήρα τους, εκφράζεται με το ενδιαφέρον για τα προβλήματα, τους φίλους και για τη ζωή τους στο σχολείο όπως και για τις δυσκολίες ή επιτυχίες σε διάφορες δραστηριότητες τους. Ο γονιός είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που μπορεί να καλλιεργήσει και να ενδυναμώσει το αίσθημα αυτοπεποίθησης και αυτοεκτίμησης του παιδιού. 

Ο γονιός μπορεί να ενθαρρύνει το παιδί για να πετυχαίνει τους στόχους του, να μαθαίνει να είναι συνεπές και επιμελές στις υποχρεώσεις του. Το βοηθά να ανακαλύψει νέες δυνάμεις που έχει και τις οποίες ακόμη δεν γνωρίζει. 

Όταν το παιδί νιώθει ότι ο γονιός του πιστεύει και έχει εμπιστοσύνη σε αυτό, η ενέργεια του για να πετύχει, πολλαπλασιάζεται. Τα παιδιά βλέπουν, καταγράφουν και μιμούνται τη συμπεριφορά των γονιών τους.

Με γυροφέρνει η Άνοιξη!

Με γυροφέρνει η άνοιξη
αλλά εγώ άλλη φορά, πορεία δεν αλλάζω για ένα έαρ.

Ας μοιάζει μ’ οτιδήποτε το σούρουπο.
Δεν θα ποτίζω με το αίμα μου ομοιότητες.

Τα όνειρα που είδα αποδειχτήκαν ανυπόληπτα:
πήγαν και μ’ άλλους ύπνους.

Όχι δεν παίρνω άλλο διαταγές.
Όταν μου λέγανε τα σύννεφα ταξίδευε, ταξίδευα
κι όταν μου λέγανε τα όνειρα περίμενε, περίμενα.

Όχι, δεν παίρνω άλλες διαταγές.
Τα δούλεψα πιστά τα διαλυτά.
Με γυροφέρνει από χθες η άνοιξη.

Μια νεραντζιά με κοίταξε με διάθεση υπόπικρη,
και μου ‘κλεισε το δρόμο μια μυρωδιά επιστροφής.

Με παζαρεύει η τοκογλύφος μνήμη:
για να μου δώσει έναν Μάιο παλιό
μαζί και με τις νεραντζιές,
για να μου δώσει κυρίως τη μορφή,
που στη μεταφορά της
από σταθμό της λύπης σε σταθμό
χτυπήθηκε στα μάτια και στο στόμα
-γι αυτά πληρώνεις-, μου παίρνει ένα μέλλον.”

Κική Δημουλά