Ευχές από το ΚΕ.Δ.Δ.Υ. Ευρυτανίας!

Το προσωπικό  του ΚΕ.Δ.Δ.Υ. Ευρυτανίας σας εύχεται Καλά Χριστούγεννα, Ευτυχισμένος και Δημιουργικός ο Καινούριος Χρόνος με Υγεία και Αγάπη.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ.

Σας  προσκαλούμε στην Ημερίδα που διοργανώνει το 4^ο  δημοτικό Σχολείο Καρπενησίου σε συνεργασία με το ΚΕ.Δ.Δ.Υ.  Ευρυτανίας, την Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2016 και ώρα 18.30 μμ. στο χώρο εκδηλώσεων του 4^ου Δημοτικού.  Η Ημερίδα διοργανώνεται με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Θέματα εισηγήσεων:

1.                Ένταξη και ισότιμη συνεκπαίδευση μαθητών με αναπηρία και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες στο γενικό σχολείο.

Εισηγήτρια: Μπούκα Αικατερίνη, εκπαιδευτικός Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης του ΚΕΔΔΥ Ευρυτανίας

2.                Διάχυτες Αναπτυξιακές Διαταραχές (ASD): αίτια, διάγνωση και εκπαιδευτικές παρεμβάσεις.

Εισηγήτρια: Αισιοπούλου Καλλιρόη, δασκάλα ειδικής αγωγής στο 4^ο Δημοτικό Σχολείο Καρπενησίου, απόφοιτη  του Πανεπιστημίου Μακεδονίας

3.                Βιωματικές δράσεις

ΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΚΕ.Δ.Δ.Υ. ΕΥΡΥΤΑΝΙΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

Το ΚΕ.Δ.Δ.Υ. Ευρυτανίας σε συνεργασία με τον Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. Ευρυτανίας και την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας, με την επιστημονική υποστήριξη του ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ΥΠΠΕΘ διοργανώνει Ημερίδα με θέμα:   « ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ » 

Η Ημερίδα θα πραγματοποιηθεί στο ΣΥΝΕΔΡΙΑΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΟΥ την Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2016 και ώρα 17.30-21.00.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΗΜΕΡΙΔΑΣ

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΔΩ

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ΕΙΝΑΙ.......

Η ΘΑΛΑΣΣΑ ...ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ!

Η θάλασσα

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.

Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –

μοιραίες βουτιές, θανατερὲς καταδύσεις,

γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,

ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.

Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια

Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.

Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα

Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:

χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ!

Στίχοι:  

Τάσος Λειβαδίτης

Μουσική:  

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δε θα πάψεις ούτε στιγμή ν’ αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ’ τις φωνές
το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων
κάθε χειρονομία σου σαν να γκρεμίζεις την αδικία.
Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή. 
Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια
αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες 
μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου
έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ’τις οβίδες.
Δεν έχεις καιρό
δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί ν’ αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.
Δε θα διστάσεις.
Θ’ απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου
θ’ απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι
για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.
Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.
Το ξέρω, είναι όμορφο ν’ ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν’ άστρο, να ονειρεύεσαι
είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ’ το κόκκινο στόμα της αγάπης σου
να την ακούς να λεει τα όνειρα της για το μέλλον.
Μα εσύ πρέπει να τ’ αποχαιρετήσεις όλ’ αυτά και να ξεκινήσεις 
γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ’ άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος. 

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος 
μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια
μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.
Εσύ και μες απ’ το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου
θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.
Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα 
θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο 
απ’ τ’ άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία. 
Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν’ ασπρίζουν τα μαλλιά σου
δε θα γερνάς.
Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος
αφού όλο και νέοι αγώνες θ’ αρχίζουμε στον κόσμο
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου
θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ’ αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη
σα νάγραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.
Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό 
να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια 
σα να στεκόσουνα μπροστά σ’ ολάκερο το μέλλον.
Να μπορείς, απάνω απ’ την ομοβροντία που σε σκοτώνει
εσύ ν’ ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΦΕΥΓΕΙΣ ! Μ. ΛΟΥΝΤΕΜΗΣ.

Να μάθεις να φεύγεις. 

Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών. 

Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν. 

Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας. 

Να φεύγεις -αθόρυβα, σιωπηλά, χωρίς κραυγές, μακρόσυρτους αποχαιρετισμούς. 

Να μην παίρνεις τίποτα μαζί, ούτε ενθύμια, ούτε ζακέτες για το δρόμο. 

Να τρέχεις μακριά από δήθεν καταφύγια κι ας έχει έξω και χαλάζι. 

Να μάθεις να κοιτάς βαθιά στα μάτια όταν λες αντίο κι όχι κάτω ή το άπειρο.

Να εννοείς τις λέξεις σου, μην τις εξευτελίζεις, σε παρακαλώ. 

Να μάθεις να κοιτάς την κλεψύδρα, να βλέπεις πως ο χρόνος σου τελείωσε. 

Όχι αγκαλιές, γράμματα, αφιερώσεις, κάποτε θα ξανασυναντηθούμε αγάπη μου. 

(Όλα τα βράδια και τα τραγούδια δεν θα είναι ποτέ δικά σας -αποδέξου το) 

Να σταματήσεις να αγαπάς τον Μέλλοντα, όταν αυτό που έχεις είναι μόνο ο Ενεστώτας. 

Να φεύγεις από εκεί που δεν ξέρεις γιατί βρίσκεσαι - από 'κει που δεν ξέρουν γιατί σε κρατάνε. 

Να αποχωρίζεσαι τραγούδια που αγάπησες, μέρη που περπάτησες. 

Δεν έχεις τόση περιορισμένη φαντασία όσο νομίζεις. 

Μπορείς να φτιάξεις ιστορίες ολοκαίνουριες, με ουρανό κι αλάτι. 

Να θυμίζουν λίγο φθινόπωρο, πολύ καλοκαίρι κι εκείνη την απέραντη Άνοιξη. 

Να φεύγεις από εκεί που δε σου δίνουν αυτά που χρειάζεσαι. Από το δυσανάλογο, το μέτριο και το λίγο. 

Να απαιτείς αυτό που δίνεις να το παίρνεις πίσω -δεν τους το χρωστάς. 

Να μάθεις να σέβεσαι την αγάπη σου, το χρόνο σου και την καρδιά σου. 

Μην πιστεύεις αυτά που λένε -η αγάπη δεν είναι ανεξάντλητη, τελειώνει. 

Η καρδιά χαλάει, θα τη χτυπάς μια μέρα και δεν θα δουλεύει. 

Να μην συγχωρείς όσους δεν σου έπλυναν τα πόδια σου με δάκρυα μετανοίας 

Να καταλάβεις πως οι δεύτερες ευκαιρίες είναι για τους δειλούς, οι τρίτες για τους γελοίους. 

Μην τρέμεις την αντιστοιχία λέξεων-εννοιών, να ονομάζεις σχέση τη σχέση, την κοροϊδία κοροϊδία. 

Να μαλώνεις τον εαυτό σου καμιά φορά που κάθεται και κλαψουρίζει σαν μωρό κι εσύ κάθεσαι και του δίνεις γλειφιτζούρι μη και σου στεναχωρηθεί το βυζανιάρικο. 

Να μάθεις να ψάχνεις για αγάπες που θυμίζουν Καζαμπλάνκα, όχι συμβάσεις ορισμένου χρόνου. 

Να μάθεις να φεύγεις. 

Από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες. 

Να φεύγεις κι ας μοιάζει να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα. 

Να φεύγεις από όσα νόμισες γι' αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ' αυτά. 

Επιμορφωτικό σεμινάριο με θέμα την Διαπολιτισμικότητα και την Ειδική Αγωγή.

«Διαπολιτισμικότητα, εκπαίδευση και ειδική αγωγή»

Ημερίδα 13/04/2016

Συνεδριακό Κέντρο Καρπενησίου

Πρόγραμμα

17:00΄-17:20΄	Προσέλευση – Χαιρετισμοί
17:20΄-17:50΄	«Πολιτισμικές διαφορές και διαπολιτισμική ικανότητα»
	Ομιλήτρια:
	Ευγενία Αρβανίτη, Επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Επιστημών της Εκπαίδευσης και της Αγωγής στην Προσχολική Ηλικία - Πανεπιστήμιο Πατρών
17:50΄- 18:20΄	«Συμπεριληπτική Εκπαίδευση, Προκλήσεις και Αντιφάσεις»
	Ομιλήτρια:
	Λαπαντζή Ελένη, Σχολική Σύμβουλος ΕΑΕ, 13ης Εκπαιδευτικής Περιφέρειας
18:20΄-18:40΄	Διάλειμμα
18:40΄-19:10΄	«Διαφοροποιημένη Διδασκαλία, Μελέτες Περίπτωσης»
	Ομιλητής:
	Παπαδόπουλος Νίκος, Σχολικός σύμβουλος Δημοτικής Εκπαίδευσης Πρώτης Περιφέρειας Ευρυτανίας
19:10΄-19:40΄	«Η ομαλή ένταξη των μαθητών στο Γυμνάσιο»
	Ομιλητής:
	Δημογεροντάκης Βασίλειος, Σχολικός Σύμβουλος Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Ευρυτανίας
19:40΄-20:10΄	«Η καλοσύνη σε πρόγραμμα»
	Ομιλήτρια:
	Μαρία Αντωνάτου, Σχολική Σύμβουλος Δημοτικής Εκπαίδευσης Δεύτερης Περιφέρειας Ευρυτανίας
20:10΄-20:30΄	Συζήτηση – Επίλογος

      Την ίδια ημέρα και από ώρα 12:30΄ έως 14:00΄ θα πραγματοποιηθεί στο χώρο του ΚΕ.Δ.Δ.Υ. εργαστήριο για εκπαιδευτικούς Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης με θέμα «Πολιτισμικές διαφορές» υπό την επίβλεψη της κας Αρβανίτη Ευγενίας.

      Θα δοθούν βεβαιώσεις παρακολούθησης και για τα δύο μέρη του σεμιναρίου.

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ!

Πρώτη αλήθεια

Αυτό που είναι, είναι.
Η πραγματικότητα δεν είναι όπως με συμφέρει εμένα να είναι.
Δεν είναι όπως θα έπρεπε να είναι.
Δεν είναι όπως μου είπαν ότι θα είναι.
Δεν είναι όπως ήταν.
Η πραγματικότητα γύρω μου είναι όπως είναι.
Η αλλαγή μπορεί να έρθει μόνο όταν έχουμε συναίσθηση της παρούσας κατάστασης.
Εγώ είμαι αυτός που είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα ήθελα να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που θα έπρεπε να είμαι.
Δεν είμαι αυτός που η μαμά μου θα ήθελε να είμαι.
Δεν είμαι καν αυτός που ήμουν.
Είμαι αυτός που είμαι.
Όλες οι νευρώσεις ξεκινούν από τη στιγμή που προσπαθούμε να είμαστε αυτό που δεν είμαστε.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως χρειάζομαι να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως ήσουν.
Εσύ δεν είσαι όπως συμφέρει εμένα να είσαι.
Εσύ δεν είσαι όπως θέλω εγώ να είσαι.
Εσύ είσαι όπως είσαι.
Ο ορισμός μιας ώριμης και αληθινής σχέσης είναι η ανιδιοτελή προσπάθεια να δημιουργείς χώρο στον άλλον, ώστε να μπορεί να είναι όπως είναι.

Δεύτερη αλήθεια

Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν επιθυμώ κάτι που είναι καλό για ‘μένα, θα όφειλα να ξέρω ότι θα πληρώσω κάποιο αντίτιμο γι’ αυτό.
Οπωσδήποτε αυτή η πληρωμή δεν είναι πάντα χρηματική (αν χρειάζονταν μόνο τα χρήματα, θα ήταν τόσο εύκολο!). Το αντίτιμο είναι κάποιες φορές υψηλό κι άλλες φορές πολύ χαμηλό, αλλά πάντα υπάρχει. Γιατί τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν.
Αν οι γύρω μου μου προσφέρουν κάτι, αν μου συμβαίνει κάτι καλό, αν ζω καταστάσεις ευχάριστες και απολαυστικές, είναι επειδή τις έχω κερδίσει. Τις έχω πληρώσει, τις αξίζω.
Μόνο για να προετοιμάσω τους απαισίοδοξους και για να αποθαρρύνω τους καιροσκόπους, θέλω να ξεκαθαρίσω ότι η πληρωμή γίνεται πάντα προκαταβολικά: το καλό που ζω το έχω ήδη πληρώσει. Πληρωμή με δόσεις, δε γίνεται.)

Τρίτη αλήθεια
Είναι αλήθεια ότι κανείς δε μπορεί να κάνει πάντα αυτό που θέλει, αλλά ο καθένας μπορεί να ΜΗΝ κάνει ΠΟΤΕ αυτό που ΔΕΝ ΘΕΛΕΙ.
Ποτέ να μην κάνω αυτό που δεν θέλω.
Αν είμαι ενήλικος, κανείς δε μπορεί να με αναγκάσει να κάνω κάτι που δεν θέλω. Αρκεί να καταφέρω να απαλλαγώ απ’ την ανάγκη μου να βλέπω κάποιους να με επικροτούν, να με χειροκροτούν, να με αγαπούν.
Το να μάθει κανείς να ζεί σύμφωνα με αυτή την αλήθεια, δεν είναι εύκολο πράγμα. Και κυρίως, δεν είναι δωρεάν.
(Τίποτα καλό δεν είναι δωρεάν κι αυτό είναι κάτι καλό).
Το κόστος είναι ότι όταν κάποιος τολμάει να πει ”όχι” αρχίζει να ανακαλύπτει κάποιες άγνωστες πλευρές των φίλων του: το σβέρκο, την πλάτη και όλα τα σημεία που γίνοντα ορατά μόνο όταν ο άλλος φεύγει.

Χόρχε Μπουκάϊ

Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

                  

  Αγάπη…μια μικρή λέξη γεμάτη αισθήσεις, νοήματα, μια λέξη που κάνει θαύματα. Είναι το ομορφότερο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη ύπαρξη, ιδιαίτερα στην παιδική ηλικία. Είναι το συναίσθημα που μας κάνει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι; Να γινόμαστε ίσως πιο βαθύς, πιο σοφοί, πιο πλούσιοι; Ή είναι πολύ μεγάλη τύχη να μπορείς να αγαπήσεις, να νιώσεις ότι υπάρχεις….ότι ζεις, ότι νιώθεις και μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου, στον σύντροφο, στον φίλο, στους γονείς , στο συνάνθρωπο; <<Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για να αγαπάς>>, λέει ο Διονύσιος Σολωμός.

  <<Δεν είναι συμπόνια, μήτε καλοσύνη….

  Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει και αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει και αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας….Σμίγουν δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν…Το ΕΓΩ και το ΕΣΥ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι….Ν.Καζαντζάκης>>.

  Κάπου όμως χανόμαστε, λοξοδρομούμε λόγω κεκτημένης ταχύτητας της ζωής, λόγω φιλοδοξίας ή εγωισμού, ακολουθούμε άλλα μονοπάτια που μας απομακρύνουν από την εσωτερική ηρεμία, την έκφραση συναισθημάτων αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

 Η ζωή είναι δύσκολη και τρέχει με υψηλές ταχύτητες, έλλειψη χρόνου για σκέψεις, συναισθήματα. Θα θέλαμε λιγότερο άγχος, λιγότερες διαμάχες και περισσότερη χαρά και ευτυχία .Λίγες στιγμές όμως επιλέγουμε την ηρεμία από τον καυγά, την ευτυχία από τον φόβο, την έκφραση συναισθημάτων αγάπης από την καχυποψία. Άλλες φορές προσπαθούμε να αυξήσουμε την αγάπη προς έναν άνθρωπο με υπερβολικές εκφράσεις και περιορισμούς σαν ένα αντικείμενο που μας ανήκει , ξεχνώντας τις ανάγκες του άλλου. Όταν αγαπάς το παιδί σου ή τον συνάνθρωπό σου είναι προτιμότερο να μην τον εγκλωβίζεις αλλά να του δίνεις φτερά ελευθερίας και να εκφράζεις τη αγάπη με λόγια και πράξεις χωρίς να τον δένεις στο σημείο που θέλεις.

Η αγάπη είναι μεγαλόψυχη και δίνει δύναμη, έχει άπειρους τρόπους να εκφραστεί χωρίς όρια και δεσμεύσεις.

 Η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους είναι αυτονόητη αλλά υπάρχει ο κίνδυνος ότι είναι αυτονόητο να ξεχνάμε να το εκφράσουμε. Ο ενεργός και δημιουργικός διάλογος βοηθάει στην έκφραση συναισθημάτων προς τα παιδιά, οδηγώντας τα στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης. Γνωρίζουμε ότι η υψηλή αυτοεκτίμηση χτίζεται έχοντας σαν βάση την αγάπη που παίρνουμε στην παιδική ηλικία .Η ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης είναι ισχυρός παράγοντας για να κατανοούμε τον εαυτό μας, να νιώθουμε ότι αξίζουμε και το βασικότερο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να καταφέρουμε να δώσουμε και να αγαπήσουμε τους άλλους. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση βρίσκεται στη βάση της πυραμίδας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και μας δυσκολεύει στην έκφραση της αγάπης, την ενσυναίσθηση και την προσφορά στον άλλον.

  Το δυσκολότερο είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας , να κοιτάξουμε την εικόνα , την ψυχή μας και να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε ,να σεβαστούμε και να αγαπήσουμε όλη μας την ύπαρξη. Αυτό είναι η αρχή για να καταφέρουμε να δώσουμε αγάπη στους άλλους.

  Η αυτοεκτίμηση και η αγάπη χτίζονται αργά και σταθερά από την παιδική ηλικία , όπου ο ρόλος των γονιών είναι πολύ σημαντικός στην ανάπτυξη των συναισθημάτων και τη δόμηση της προσωπικότητας του παιδιού. Ο διάλογος με τα παιδιά είναι ένας καλός τρόπος για να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε, να τους δείξουμε τα συναισθήματά μας, να ακούσουμε , να κατανοήσουμε τα δικά τους συναισθήματα. Τα παιδιά μαθαίνουν εύκολα όταν εκπαιδεύονται στο διάλογο μέσα από σταθερά όρια συμπεριφοράς της οικογένειας με συνέπεια στα λόγια και τις πράξεις. Καλύτερα την αυτονόητη αγάπη μας να την δείχνουμε με πράξεις και λόγια που εκφράζουν με ακρίβεια για το πώς νιώθουμε. Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουμε κάτι μαγικό, αξιοθαύμαστο! Χτίζουμε αργά και σταθερά την αυτοεκτίμηση του μικρού παιδιού και του δίνουμε τις βάσεις να βαδίσει με σταθερότητα Ένα παιδί με υψηλή αυτοεκτίμηση γίνεται δημιουργικό, αυτόνομο, δοκιμάζει νέες εμπειρίες, αποβάλει τους φόβους της απόρριψης, αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, διαχειρίζεται πιο εύκολα τα αρνητικά και θετικά συναισθήματα, καλλιεργεί την αγάπη  προς τον εαυτό του και προς τον συνάνθρωπο.

 Οι θεωρίες εύκολα λέγονται, όπως γράφω κι εγώ τώρα, όμως πραγματικά πιστεύω πως ο καθένας έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αγαπήσει τον εαυτό του και να προσφέρει την αγάπη του γιατί τελικά η ζωή μας δείχνει πως η αγάπη κάνει καλό μόνο, δίνει δύναμη, διώχνει τους φόβους! Δείχνοντας  την αγάπη μας στα παιδιά μόνο καλό μπορούμε να πετύχουμε αγγίζοντας την ψυχή τους. Από εμάς θα μάθουν να νιώθουν, θα μάθουν να αγαπούν, να εκφράζονται να σχετίζονται, να χρησιμοποιούν τα φτερά τους όταν χρειαστεί να πετάξουν και να λάμψουν όπως ο ήλιος που είναι αυτόφωτος.

  Όπως λέει ο Σαίξπηρ: Η αγάπη ευφραίνει, όπως ο ήλιος μετά την καταιγίδα.

Κείμενο- Σαβίνα Ουγγρίνου.

ΑΓΑΠΗ.....ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΛΕΞΗ!

  Αγάπη…μια μικρή λέξη γεμάτη αισθήσεις, νοήματα, μια λέξη που κάνει θαύματα. Είναι το ομορφότερο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη ύπαρξη, ιδιαίτερα στην παιδική ηλικία. Είναι το συναίσθημα που μας κάνει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι; Να γινόμαστε ίσως πιο βαθύς, πιο σοφοί, πιο πλούσιοι; Ή είναι πολύ μεγάλη τύχη να μπορείς να αγαπήσεις, να νιώσεις ότι υπάρχεις….ότι ζεις, ότι νιώθεις και μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου, στον σύντροφο, στον φίλο, στους γονείς , στο συνάνθρωπο; <<Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για να αγαπάς>>, λέει ο Διονύσιος Σολωμός.

Άκου την ψυχή σου - Ερωτεύσου τη ζωή - Γίνε Αυθεντικός!

 

Κείμενο -ΖΩΗ ΑΡΓΥΡΗ

Η δύναμη που ο καθένας μας έχει μέσα του είναι τόσο μοναδική όσο ένας πολύτιμος λίθος. Είμαστε εμποτισμένοι με τις ιδιαίτερες ικανότητες που ο κάθε ένας από εμάς διαθέτει και διεκδικούμε στη ζωή όσα πιστεύουμε πως θα μας κάνουν να νιώσουμε πλήρεις και ευτυχισμένοι. Πόσο όμορφο και ισορροπημένο ακούγεται όλο αυτό ε; είναι πράγματι έτσι; Και αν ναι, τότε γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας δεν είναι ευτυχισμένοι;

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που δεν αξιοποιούν αυτές τις ιδιαίτερες ικανότητες που διαθέτουν και απλά επιβιώνουν στο αέναο του χρόνου δίχως αυτό το πολυπόθητο νόημα που όλοι ψάχνουμε;

Απαντήσεις δεν έχω, μήτε συμβουλές. Μονάχα αυτό που με έχει διδάξει η ζωή μου μέχρι τώρα μπορώ να σου αποκαλύψω με σιγουριά: Η πηγή αυτής της ανισορροπίας μεταξύ θέλω και ενεργειών μας στη ζωή βρίσκεται κρυμμένη βαθιά στον τρόπο σκέψης που αποκτήσαμε παιδιά.

Δυστυχώς, ζούμε σε μία κοινωνία που τα αληθινά «θέλω» της ψυχής και του πνεύματός μας βυθίζονται στην εκκωφαντική σιωπή των «πρέπει» και των επιταγών που η κοινωνία επιβάλλει. Τα όνειρα, οι βαθύτερες επιθυμίες της καρδιάς, οι πνευματικές ανησυχίες συνθλίβονται στην πρέσσα της μαζοποίησης και του κοινωνικού γίγνεσθαι...

Για να είσαι κοινωνικά αποδεκτός πρέπει να ακολουθείς τις τάσεις της μόδας, να κάνεις ο,τι είναι κοινωνικά αρεστό, να είσαι καλός μαθητής, να μην φέρνεις αντιρρήσεις σε οτιδήποτε σου επιβάλλεται αλλά να υπακούς ακόμη και αν δεν συμφωνείς γιατί μόνο έτσι θα πετύχεις κάτι, να ακολουθείς σαν πρόβατο τις πολιτικές γραμμές που επιβάλλονται και γενικότερα να είσαι πιστός υπάκουος του «φαίνεσθαι» μίας τεράστιας κοινωνικής φούσκας που κάποια μέρα θα καταλάβεις ότι πρέπει να σπάσεις αλλά δυστυχώς μπορεί να είναι πολύ αργά..

Πού πήγε το πάθος; η ψυχή; Η αλήθεια που ο καθένας που κρύβει μέσα του; Οι ρηξικέλευθες ιδέες; Η διαφορετικότητα; Η ανιδιοτελής και αληθινή αγάπη; Η αθωότητα; Η μοναδικότητα; Πού πήγαν όλα αυτά; Μήπως χάθηκαν στη διαδρομή για μία προσπάθεια να δείξεις «νορμαλ» σε μία αλλοπρόσαλλη κοινωνία;

Άραγε αναρωτήθηκες ποτέ πόσο βασανιστικό είναι να προσπαθείς να ομογενοποιηθείς σε ένα μείγμα δίχως σύσταση; Γιατί για μένα μία κοινωνία που δεν επιτρέπει την ελευθερία έκφρασης στα μέλη της, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα μείγμα που δεν έχει ισορροπημένη σύσταση και δεν θέλω να ομογενοποιηθώ ούτε καν να προσπαθήσω να το κάνω, σε ένα τέτοιο κάλπικο κόσμο..

Δεν θέλω να ζω υπο το καθεστώς των «πρέπει» και των ορίων που η κοινωνική «λογική» επιβάλλει. Είμαι ελεύθερη και αυτό σημαίνει πως θέτω εγώ τους ηθικούς φραγμούς, τα όριά μου, τις ροπές και τα όνειρά μου και κυρίως υπερασπίζω τη διαφορετικότητα και μοναδικότητά μου χωρίς ενοχές ή φόβο. Κανένας δεν μπορεί να μου πει πώς θα ζήσω για να μαι αποδεκτή κοινωνικά, τί πρέπει να με κάνω να νιώθω ευτυχισμένη, πώς πρέπει να ντύνομαι, τί αξίες πρέπει να υιοθετώ, τί ενδιαφέροντα πρέπει να έχω, τί επάγγελμα θα ακολουθήσω, ποιον και πώς θα αγαπάω..

Η ψυχή μας έχει όλες τις απαντήσεις. Το θέμα είναι να μην της κλείνουμε στο στόμα απλά και μόνο από φόβο ή αδυναμία μην τυχόν και δεν ταιριάξουμε στο κοινωνικό σύνολο. Η μεγαλύτερη ευλογία σε αυτή τη ζωή είναι ΝΑ ΕΙΣΑΙ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΣΟΥ. Να ακούς την αλήθεια σου και να ζεις όπως εσύ θες. Να ερωτεύεσαι και χορεύεις στη μελωδία της παιδικότητας και αγνότητας που ο αληθινός έρωτας έχει, να αγαπάς τον εαυτό σου,φίλε μου..ναι, ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ...χιλιοειπωμένο αλλά ίσως η πιο σοφή διαπίστωση που έχει κάνει ποτέ ο άνθρωπος για τον εαυτό του..

Δεν χρειαζόμαστε οδηγίες και πλάνα για να ζήσουμε. Χτίσε το δικό σου οικοδόμημα με θεμέλια τις αξίες, τα ιδανικά, τα «θέλω» και τα «αγαπώ» που ΕΣΥ διαθέτεις και ΟΧΙ που σου επιβάλλει το κοινωνικό γίγνεσθαι. Βρες τη δική σου ισορροπία, άφησε πίσω σου οτιδήποτε σε κρατά δέσμιο, απαλλάξου από ενοχές και φόβους, επιστράτευσε τις δυνάμεις σου, πάτησε τα όρια σου, αγάπησε αληθινά, ερωτεύσου τη ζωή σου και γίνε ελεύθερος!!!!

Όλοι κάναμε και κάνουμε λάθη. Όλοι μπορεί να καταπατήσαμε κάποια από τα θέλω μας σε κάποια φάση της ζωής μας ακολουθώντας την πεπατημένη οδό που οι δικοί μας άνθρωποι και η κοινωνία γενικότερα μας πρότειναν ως «σωστή» αλλά αλήθεια, πιστεύεις οτι μπορεί κάποιος να ορίσει τί είναι «σωστό» και τί όχι στη δική σου ζωή;

Χάραξε τη δική σου μοναδική πορεία, εξέφρασε τις ρηξικέλευθες ιδέες σου, δώσε αγάπη εκεί που εσύ νιώθεις ότι αξίζει να δώσεις, ζήσε ελεύθερος από τα δεσμά του «φαίνεσθαι», αποκάλυψε τη ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ σου και είμαι σίγουρη οτι θα νιώσεις ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου.

Είναι χρέος δικό μου, δικό σου, όλων μας να υπερασπίσουμε τη διαφορετικότητα μας και να αφήσουμε να λάμψει το ουράνιο τόξο που κρύβουμε μέσα μας...!!!

 

Facebook: Zoe Argiri

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΝΕΑ ΤΑΞΙΔΙΑ!

Στη ζωή μας πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα και αναζητήσεις που ξεκινάνε πάντα με το πρώτο μικρό βήμα. 
Συνήθως αμφιβάλλουμε, φοβόμαστε το άγνωστο, το τί θα συναντήσουμε, πως θα αντεπεξέλθουμε στις νέες συνθήκες και στο νέο περιβάλλον. Δηλαδή φοβόμαστε το ρίσκο και την αποτυχία.

Η αλήθεια είναι όμως, πως πρέπει να επιλέξουμε, και αν θέλετε: να “παίζουμε” αυτό το παιχνίδι.

Μπορεί να χάσουμε, μπορεί να κερδίσουμε, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως θα μάθουμε, θα αναζητήσουμε, θα ψάξουμε και το μόνο σίγουρο είναι πως θα αποκομίσουμε την εμπειρία ότι προσπαθήσαμε, και δεν μείναμε μόνο στις σκέψεις του νου.

Πρέπει να επιλέξουμε, αν θα αναλωνόμαστε στα ίδια και στα ίδια ή εάν θα ξανά ανοιχτούμε σε νέα ταξίδια. Η επιλογή είναι δική μας, όπως άλλωστε η απόφαση και το ταξίδι.

Τα φτερά μας λοιπόν, είναι για να πετάμε και όχι για να φαντάζουν όμορφα πάνω μας … ας τα ξεδιπλώσουμε και ας επιχειρήσουμε το ταξίδι…."

Χόρχε Μπουκάι

Το καπλάνι της τελειοθηρίας

 Όταν η τελειοθηρία αγγίζει τον ψυχαναγκασμό

Παρατηρώντας την ιστορία του ανθρώπου από την εποχή που έφτιαξε τον πέλεκυ μέχρι την εφεύρεση της θερμοπυρηνικής βόμβας, θα συνειδητοποιήσει κανείς ότι το ανθρώπινο είδος χαρακτηρίζεται από ένα απίστευτο παραλογισμό ριζωμένο στην εγκεφαλική οργάνωσή του όπως αναφέρει ο Καίσλερ.

Η παράδοξη ανθρώπινη συμπεριφορά μπορεί να γίνει κατανοητή αν σκεφτεί κανείς πως ο άνθρωπος διακόσμησε την Capella Sixtina και κατασκεύασε το διεθνή διαστημικό σταθμό ενώ ταυτόχρονα συμμετείχε σε εγκληματικές ενέργειες, ανθρωποκτονίες καθώς και πολεμικές συρράξεις.

Αναρωτιέται λοιπόν κανείς, τι έχει μέσα στο κεφάλι του αυτός ο Ηomo; Τι χάος, τι αντίφαση, τι χίμαιρα είναι αυτός ο ανθρώπινος εγκέφαλος και πώς αντιδρά στη σύγχρονη μορφή της κοινωνίας που επιβάλλει το «φαίνεσθαι» ως κώδικα κοινωνικής επιτυχίας;

Ραγδαίοι ρυθμοί ζωής, άγχος, απογυμνωμένες από κάθε ηθική αξία κοινωνικές δομές, επιδερμικές διαπροσωπικές σχέσεις, αλλοτρίωση, φοβίες... τρέχουν να αιχμαλωτίσουν τα πάντα.

Το βάθος γίνεται πλάτος, το επουσιώδες αντικαθιστά το ουσιώδες, το πνεύμα ατονεί και η ψυχή χάνεται στο κυκεώνα του «φαίνεσθαι», της «τέλειας» εικόνας σε μία προσπάθεια να γεμίσει τα τενεκεδένια κονσερβοκούτια άδειων συναισθημάτων που τη ρυπαίνουν.

Υψηλές απαιτήσεις, μεγάλοι στόχοι, αναζήτηση του «τέλειου» αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματα πολλών ανθρώπων ειδικά των νέων που αδυνατούν να διαχειριστούν τα συναισθήματα άγχους και πίεσης που νιώθουν.

Σίγουρα η γόνιμη τελειοθηρία που στηρίζεται στη θεσμοθέτηση στόχων και προσπάθεια επίτευξης τους με τη συνδρομή των πνευματικών και ψυχικών δυνάμεων του ανθρώπου, αποτελούν μία υγιής έκφραση της επιθυμίας του για βελτίωση της προσωπικότητάς του σε πολλά επίπεδα.

Ωστόσο, τις περισσότερες φορές η τελειοθηρία αγγίζει τον ψυχαναγκασμό και τότε η κατάκτηση υψηλών στόχων, συχνά ιδιαίτερα δύσκολων και ανέφικτων, μετατρέπεται σε μία παγίδα του ανθρώπινου νου.

Σε ένα φαύλο συνεχούς αμφισβήτησης του «εγώ», χαμηλής αυτοεκτίμησης, αποτυχίας, απογοήτευσης και παραίτησης έως ότου τεθεί ο επόμενος υψηλός στόχος και ο κύκλο ξεκινήσει ξανά.

Απόρροια αυτού είναι το αίσθημα αποξένωσης του ανθρώπου από τον ίδιο του τον εαυτό, η αδυναμία δημιουργίας ενός βαθύτερου εσωτερικού κόσμου και η φυλάκιση της ευαισθησίας και των αυθόρμητων συναισθημάτων σε μία ανελέητη προσπάθεια για την επίτευξη του «τέλειου».

Τότε, ειδικά εμείς οι νέοι, αδυνατώντας να διαχειριστούμε αυτά τα δύσκολα συναισθήματα που προκαλούνται από την ψυχαναγκαστική τελειομανία, την οποία επιβάλλουμε στον εαυτό μας ώστε να νιώσουμε την αποδοχή, την αγάπη και την εσωτερική γαλήνη που ενδεχομένως νιώθουμε ότι μας λείπουν, οδηγούμαστε πολλές φορές στα σκοτεινά μονοπάτια των διατροφικών διαταραχών.

Η αδηφάγα κατανάλωση του φαγητού ή αντίστοιχα η στέρηση αυτού αποτελεί μια προσπάθεια για αίσθημα πληρότητας απέναντι στη μοναξιά, το κενό και τις φοβίες που χαράζουν υπομονετικά και χρόνια την ψυχή. Έτσι, η καθημερινότητα μετατρέπεται σε ένα εφιάλτη με τις διαπροσωπικές σχέσεις να καθίστανται ολοένα και πιο δύσκολες.

Σε αυτό το σημείο πετυχαίνεται ένας αθέμιτος συμβιβασμός. Ο άνθρωπος έχοντας εισέλθει στη φάση του «αβοήθητου» παραδίνεται και η συνείδησή του συμβιβάζεται.

Η συνείδηση, αυτό το καθρέφτισμα της μέλαινας πραγματικότητας της ζωής ενός ανθρώπου με κάποια ψυχαναγκαστική διαταραχή, αυτό το είδωλο που δεν είναι τίποτε άλλο από ένα πλασματικό δημιούργημα μετατρέπει την ανθρώπινη ψυχή σε ένα νέο πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέυ βαμμένο με χρώματα λευκά και μαύρα που αντικατοπτρίζουν το «όλα ή τίποτα» που τους χαρακτηρίζει, την «ηθική του σφιγκτήρα» όπως κάποιοι αποκαλούν ειρωνικά.

Ο άνθρωπος, λοιπόν, που ταλανίζεται από κάποια διατροφική διαταραχή μετατρέπεται σε ένα νέο Ντοστογιέφσκι που προσπαθεί να ξεφύγει από την τυραννία της ψυχαναγκαστικής του σκέψης βουλιάζοντας ανάλγητος και ψυχικά εξαντλημένος στο φαγητό ή στην πλήρη απουσία αυτού.

Η πνοή δημιουργίας, το πάθος για ζωή, η ενεργητικότητα, ο ερωτισμός, αποχαυνώνονται και παρασύρονται στα σκοτεινά κανάλια της ανθρώπινης σκέψης, εκεί που ο πόνος της απόρριψης και του αισθήματος αποτυχίας στον προσωπικό υψηλό πήχη των προσδοκιών παρελαύνουν θριαμβευτικά και γίνονται παράσιτα της ψυχής.

Το είδωλο στον καθρέπτη παίρνει άλλη μορφή, η πραγματικότητα δίνει τη θέση στην πλασματική εικόνα και τα υγιή συναισθήματα γίνονται υπόδουλοι εσωτερικών ανασταλτικών ψυχικών μηχανισμών που καταψύχουν την ψυχική ισορροπία και γαλήνη.

Άραγε είναι όμως μόνο παιχνίδι του νου; Μήπως τελικά ο άνθρωπος που πάσχει από ψυχαναγκαστική τελειομανία που συνακόλουθα τον οδηγεί σε κάποια μορφή διατροφικής διαταραχής, φοβάται να δει το πραγματικό του εαυτό και επαναπαύεται στο πλασματικό είδωλο που δημιουργεί ο νους του, σε μία προσπάθεια επιβίωσης από τον ψυχικό πόνο που νιώθει;

Ο Έριχ Φρομ διατύπωσε την άποψη οι ο σύγχρονος άνθρωπος φοβάται να αντικρύσει τον εαυτό του κατάματα. Φοβάται τις εσωτερικές αντιφάσεις και ενδεχομένως την οδύνη που θα μπορούσε να γεννήσει η διαπίστωση ότι από τον εσωτερικό κόσμο δεν απομένουν και πολλά για να υπερασπίσει.

Φοβάται την περισυλλογή και την αυτογνωσία όμως δίχως αυτές τις ασφαλιστικές δικλείδες, δεν νοείται η κατάκτηση της εσωτερική ζωής η οποία είναι ταυτότητα και απόδειξη αυθεντικότητάς μας.

Η αυτογνωσία λοιπόν και η βαθιά ενδοσκόπηση θα γίνουν αρωγοί στην προσπάθεια ενός ανθρώπου με τη συγκεκριμένη διαταραχή, να ανακαλύψει τις βαθύτερες συναισθηματικές αιτίες αυτής της μέλαινας πραγματικότητας που βιώνει και με τη βοήθεια των ειδικών Ψυχικής Υγείας, να μπορέσει να βρει το νόημα της ζωής του και να απαλλαγεί από τους εσωτερικούς δαίμονες που τον κατακλύζουν.

Να μπορέσει να κατακτήσει την ευτυχία, αυτή την υπέρτατη αξία, που αποτελεί τη μοναδική για τον κάθε άνθρωπο «ιθάκη».

Αγαπόντας και αποδέχοντας την ανθρώπινη φύση που δεν είναι ποτέ «τέλεια» και γενόμενος δότης αληθινών συναισθημάτων προς τους ανθρώπους που έχει στη ζωή του, η μετάγγιση της αγάπης θα ανταμείψει αυτό τον βασανισμένο ψυχικά άνθρωπο.

Εν κατακλείδι, να σημειωθεί πως σίγουρα δεν νοείται ζωή δίχως στόχους και φιλοδοξίες. Η θεσμοθέτηση υψηλών στόχων ανήκει και αυτή στις λογικές και σεβαστές ανάγκες του ανθρώπου. Άλλωστε ένα ιδιαίτερο γνώρισμα ειδικά των νέων είναι να μάχονται επιστρατεύοντας τα ψυχικά και πνευματικά τους αποθέματα.

Ωστόσο, αυτό που πρέπει να γίνει απόλυτα σαφές είναι ότι η προσπάθεια είναι αυτή που τιμά τους ανθρώπους και ακόμη και αν ο στόχος τον οποίο εχει θέσει κάποιος δεν επιτευχτεί, αυτό δεν μεταφράζεται σε αποτυχία καθώς το ταξίδι για την πραγμάτωση αυτών των στόχων θα εχει εφοδιάσει τις ψυχικές του αποσκευές με πολύτιμα λάφυρα εμπειριών και νέων προοπτικών για τη ζωή.

Η αποδέσμευση από τον ψυχαναγκασμό της τελειομανίας και η υγιής σχέση με το φαγητό θα μπορέσουν να συμβάλλουν στην κατάκτηση της εσωτερικής γαλήνης και ευτυχίας που τα άτομα με τέτοιου είδους διαταραχές επιζητούν.

Ας γίνει στόχος το «κάλλιστο» σε συμφωνία με τις δυνατότητες και τα ψυχικά αποθέματα του καθενός και όχι το «μέγιστο».

Η ευτυχία βρίσκεται εκεί έξω κρυμμένη στις πιο απλές, αδιόρατες και φαινομενικά ασήμαντες στιγμές όπως σε ένα ζεστό χαμόγελο, σ’ένα όμορφο λουλούδι που κάνει την πρώτη του εμφάνιση την άνοιξη, σε μία βόλτα με αγαπημένα πρόσωπα.

Στην απόλαυση του να βλέπουμε ένα ουράνιο τόξο να ζωγραφίζεται στο γαλάζιο του ουρανού μετά από μία μπόρα, στον ψίθυρο στο αυτί του αγαπημένου μας «σ’αγαπώ» και δεν ζητάει να μαστε τέλειοι για να την κατακτήσουμε.

Γράφει η Ζωή Αργύρη
*πρωτοδημοσιεύτηκε στο Ψυχολογείν

 Thessaloniki Arts and Culture  http://www.thessalonikiartsandculture.gr

ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΘΕΩΡΙΕΣ!

ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΟΙ       ΜΕΓΑΛΕΣ    ΘΕΩΡΙΕΣ   ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ ΟΤΑΝ ΑΔΥΝΑΤΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΠΡΑΞΕΙΣ

ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ -ΒΕΛΤΙΩΝΩ ΤΗΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ

ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ -ΒΕΛΤΙΩΝΩ ΤΗΝ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ ΜΟΥ-Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΠΟΥΚΑ ΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ.ΔΗΛΩΣΤΕ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΟ ΚΕΠ ΔΗΜΟΥ ΚΑΡΠΕΝΗΣΙΟΥ(ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΑΠΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΣΕ ΕΝΗΛΙΚΕΣ 18 ΕΤΩΝ ΚΑΙ ΑΝΩ.