Η ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΥΤΟΝΟΗΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

                  

  Αγάπη…μια μικρή λέξη γεμάτη αισθήσεις, νοήματα, μια λέξη που κάνει θαύματα. Είναι το ομορφότερο συναίσθημα που μπορεί να βιώσει η ανθρώπινη ύπαρξη, ιδιαίτερα στην παιδική ηλικία. Είναι το συναίσθημα που μας κάνει να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι; Να γινόμαστε ίσως πιο βαθύς, πιο σοφοί, πιο πλούσιοι; Ή είναι πολύ μεγάλη τύχη να μπορείς να αγαπήσεις, να νιώσεις ότι υπάρχεις….ότι ζεις, ότι νιώθεις και μπορείς να δώσεις στα παιδιά σου, στον σύντροφο, στον φίλο, στους γονείς , στο συνάνθρωπο; <<Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για να αγαπάς>>, λέει ο Διονύσιος Σολωμός.

  <<Δεν είναι συμπόνια, μήτε καλοσύνη….

  Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει και αυτός που συμπονάει. Στην καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει και αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας….Σμίγουν δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν…Το ΕΓΩ και το ΕΣΥ αφανίζονται. Αγαπώ θα πει χάνομαι….Ν.Καζαντζάκης>>.

  Κάπου όμως χανόμαστε, λοξοδρομούμε λόγω κεκτημένης ταχύτητας της ζωής, λόγω φιλοδοξίας ή εγωισμού, ακολουθούμε άλλα μονοπάτια που μας απομακρύνουν από την εσωτερική ηρεμία, την έκφραση συναισθημάτων αγάπης προς τον συνάνθρωπο.

 Η ζωή είναι δύσκολη και τρέχει με υψηλές ταχύτητες, έλλειψη χρόνου για σκέψεις, συναισθήματα. Θα θέλαμε λιγότερο άγχος, λιγότερες διαμάχες και περισσότερη χαρά και ευτυχία .Λίγες στιγμές όμως επιλέγουμε την ηρεμία από τον καυγά, την ευτυχία από τον φόβο, την έκφραση συναισθημάτων αγάπης από την καχυποψία. Άλλες φορές προσπαθούμε να αυξήσουμε την αγάπη προς έναν άνθρωπο με υπερβολικές εκφράσεις και περιορισμούς σαν ένα αντικείμενο που μας ανήκει , ξεχνώντας τις ανάγκες του άλλου. Όταν αγαπάς το παιδί σου ή τον συνάνθρωπό σου είναι προτιμότερο να μην τον εγκλωβίζεις αλλά να του δίνεις φτερά ελευθερίας και να εκφράζεις τη αγάπη με λόγια και πράξεις χωρίς να τον δένεις στο σημείο που θέλεις.

Η αγάπη είναι μεγαλόψυχη και δίνει δύναμη, έχει άπειρους τρόπους να εκφραστεί χωρίς όρια και δεσμεύσεις.

 Η αγάπη των γονιών προς τα παιδιά τους είναι αυτονόητη αλλά υπάρχει ο κίνδυνος ότι είναι αυτονόητο να ξεχνάμε να το εκφράσουμε. Ο ενεργός και δημιουργικός διάλογος βοηθάει στην έκφραση συναισθημάτων προς τα παιδιά, οδηγώντας τα στην ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης. Γνωρίζουμε ότι η υψηλή αυτοεκτίμηση χτίζεται έχοντας σαν βάση την αγάπη που παίρνουμε στην παιδική ηλικία .Η ανάπτυξη της αυτοεκτίμησης είναι ισχυρός παράγοντας για να κατανοούμε τον εαυτό μας, να νιώθουμε ότι αξίζουμε και το βασικότερο να αγαπήσουμε τον εαυτό μας για να καταφέρουμε να δώσουμε και να αγαπήσουμε τους άλλους. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση βρίσκεται στη βάση της πυραμίδας των προβλημάτων που αντιμετωπίζουμε στις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους και μας δυσκολεύει στην έκφραση της αγάπης, την ενσυναίσθηση και την προσφορά στον άλλον.

  Το δυσκολότερο είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας , να κοιτάξουμε την εικόνα , την ψυχή μας και να αποδεχτούμε αυτό που είμαστε ,να σεβαστούμε και να αγαπήσουμε όλη μας την ύπαρξη. Αυτό είναι η αρχή για να καταφέρουμε να δώσουμε αγάπη στους άλλους.

  Η αυτοεκτίμηση και η αγάπη χτίζονται αργά και σταθερά από την παιδική ηλικία , όπου ο ρόλος των γονιών είναι πολύ σημαντικός στην ανάπτυξη των συναισθημάτων και τη δόμηση της προσωπικότητας του παιδιού. Ο διάλογος με τα παιδιά είναι ένας καλός τρόπος για να εκφράσουμε αυτά που νιώθουμε, να τους δείξουμε τα συναισθήματά μας, να ακούσουμε , να κατανοήσουμε τα δικά τους συναισθήματα. Τα παιδιά μαθαίνουν εύκολα όταν εκπαιδεύονται στο διάλογο μέσα από σταθερά όρια συμπεριφοράς της οικογένειας με συνέπεια στα λόγια και τις πράξεις. Καλύτερα την αυτονόητη αγάπη μας να την δείχνουμε με πράξεις και λόγια που εκφράζουν με ακρίβεια για το πώς νιώθουμε. Με αυτόν τον τρόπο πετυχαίνουμε κάτι μαγικό, αξιοθαύμαστο! Χτίζουμε αργά και σταθερά την αυτοεκτίμηση του μικρού παιδιού και του δίνουμε τις βάσεις να βαδίσει με σταθερότητα Ένα παιδί με υψηλή αυτοεκτίμηση γίνεται δημιουργικό, αυτόνομο, δοκιμάζει νέες εμπειρίες, αποβάλει τους φόβους της απόρριψης, αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεών του, διαχειρίζεται πιο εύκολα τα αρνητικά και θετικά συναισθήματα, καλλιεργεί την αγάπη  προς τον εαυτό του και προς τον συνάνθρωπο.

 Οι θεωρίες εύκολα λέγονται, όπως γράφω κι εγώ τώρα, όμως πραγματικά πιστεύω πως ο καθένας έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να αγαπήσει τον εαυτό του και να προσφέρει την αγάπη του γιατί τελικά η ζωή μας δείχνει πως η αγάπη κάνει καλό μόνο, δίνει δύναμη, διώχνει τους φόβους! Δείχνοντας  την αγάπη μας στα παιδιά μόνο καλό μπορούμε να πετύχουμε αγγίζοντας την ψυχή τους. Από εμάς θα μάθουν να νιώθουν, θα μάθουν να αγαπούν, να εκφράζονται να σχετίζονται, να χρησιμοποιούν τα φτερά τους όταν χρειαστεί να πετάξουν και να λάμψουν όπως ο ήλιος που είναι αυτόφωτος.

  Όπως λέει ο Σαίξπηρ: Η αγάπη ευφραίνει, όπως ο ήλιος μετά την καταιγίδα.

Κείμενο- Σαβίνα Ουγγρίνου.